Misjko
West-Siberische Laika
Misjko was onze allereerste Laika. Eind 1999 kwam hij in ons leven en op 6 augustus 2011hebben we plotseling afscheid van hem moeten nemen. Een hond die een onuitwisbare indruk heeft
achtergelaten en goed is voor talloze anekdotes.
Misjko's naam
De naam Misjko (Мишко) is afgeleid van het Russische Mishka wat, naast een koosnaam voor de naam Mikail, ook beertje betekent. Een toepasselijke naam, want als pup
was het al een klein dik beertje en ook als volwassen hond was hij voor een West-Siberische Laika behoorlijk fors, een beer van een hond dus.
Misjko als pup
Misjko is op 13 oktober 1999 geboren in een appartement in Budapest, waar we hem 9 weken later hebben opgehaald. Vanaf het eerste moment was ons al duidelijk dat Misjko geen makkelijke hond zou zijn. Hij was een
vreselijk innemende pup, een pup die op straat door veel mensen werd nagekeken en hij genoot van al die aandacht. Bovendien was hij een stoere en zelfstandige pup die nergens bang voor was. Hij had weinig respect voor volwassen honden en liet zich niet intimideren. Hij werd als pup ook weinig op zijn plaats gezet door zijn volwassen soortgenoten, sommigen gingen zelfs voor hem op de loop. Hij was heel erg gericht op andere honden. Als hij ook maar ergens een andere hond hoorde blaffen, zette hij het op een lopen en we hebben hem regelmatig aan de andere kant van het bos op moeten halen.
Misjko's karakter
Misjko was een hond die graag in het middelpunt van de belangstelling stond, een vreselijke allemansvriend die ervan genoot als hij aandacht kreeg. Het was een hond die op de één of andere manier
ook altijd de aandacht trok, maar niet altijd in positieve zin. Hij viel op vanwege zijn uiterlijk, maar soms ook door zijn wilde en ongecontroleerde gedrag in sommige situaties. Misjko hield
niet van sleur en alles wat nieuw was, was leuk.
Hoewel Misjko constant op zoek was naar interactie met andere honden, heeft hij eigenlijk nooit echt gespeeld. Hij was behoorlijk dominant in zijn benadering, wat wel eens een vechtpartijtje
heeft opgeleverd, maar Misjko was een faire vechter. Na verloop van tijd zijn daar de scherpe kantjes wel van af gegaan en op latere leeftijd leverden ontmoetingen met andere honden geen
problemen meer op.
Verder was Misjko lui van aard. Hij spande zich niet meer in dan nodig was om zijn doel te bereiken.
Hij had vaak aansporing nodig en scheen feilloos in de gaten te hebben wanneer iets spel was. Tijdens examens heeft hij me nooit in de steek gelaten, dan stond hij er gewoon en deed wat hij moest doen.
Misjko was geen fanatieke jager en hij had duidelijke voorkeuren voor wild zwijn en bosvogels. Apporteerwerk, maar met name zweetwerk was hetgeen waar Misjko talent voor had.
Misjko opvoeden en trainen heeft met name mij letterlijk wel eens bloed, zweet en tranen gekost, maar uiteindelijk heeft Misjko heeft zich ontwikkeld tot een geweldige, trouwe hond die bij ons altijd een hele speciale plaats zal innemen.
Wat Misjko speciaal maakt
Sinds het moment dat Misjko deel uitmaakte van ons leven, is hij een perfecte reisgezel gebleken. Of het nu tijdens de soms lange autoritten door Scandinavië was, op de veerboot of in de metro, trein of bus, Misjko meenemen ging zonder problemen. Ook voelde hij zich overal thuis, in onze kleine tent, caravan of camper, hotelkamer of hutje, Misjko vond altijd wel zijn eigen plekje.
Vanwege zijn stabiele en zelfverzekerde aard heeft Misjko meermaals bewezen dat hij een dijk van een hond was, een hond
waar we volledig op konden vertrouwen. Hij had een neus voor situaties die niet helemaal pluis waren en gaf dat ook haarfijn aan.
Ik heb veel van Misjko geleerd, niet alleen over honden en hun gedrag, maar ook over mijzelf en over mensen in het algemeen.
Hoewel Misjko een vreselijk sterke en krachtige hond was, had hij epilepsie. Ondanks zijn ziekte zijn wij dankbaar dat wij hem tot aan zijn dood mee hebben kunnen nemen met alle fiets-, langlauf en wandeltochten.